Η Ανάβυσσος, 15χλμ νοτίως των Καλυβίων, αποτελεί την ιστορική συνέχεια του αρχαίου δήμου της Αναφλύστου. Ένας τόπος που αγκαλιάζει τη θάλασσα του Σαρωνικού Κόλπου αλλά και την ενδοχώρα της Λαυρεωτικής γης. Στα γεωμετρικά χρόνια σπουδαία αγγεία φιλοτεχνήθηκαν στην Ανάβυσσο ενώ και στα αρχαϊκά χρόνια φιλοτεχνήθηκαν στη γη της και επέζησαν μέσα στους αιώνες επιβλητικοί και ρωμαλέοι κούροι με προεξέχοντα τον Κούρο Κροίσο ή αλλιώς Κούρο της Αναβύσσου που μπορείτε να θαυμάσετε και σήμερα στη μαγευτική αίθουσα των Κούρων στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο Αθηνών.

Από τα σπλάχνα της γης της Αναβύσσου (περιοχή Αρί) εξορύχθηκε αργυρούχος μόλυβδος (ασήμι), από τον οποίο έφτιαχνε τα νομίσματά της η Αθήνα κατά τα κλασικά χρόνια. Οι προϊστορικοί οικισμοί στον Άγιο Νικόλαο και στο νησάκι Αρτσιντά, αποτελούν τις πρώτες ενδείξεις για την ύπαρξη ανθρώπινης δραστηριότητας στην Ανάβυσσο. Στα ρωμαϊκά χρόνια, η ύπαρξη υδραγωγείου στην περιοχή του Ολύμπου, το νεκροταφείο στον Άγιο Νικόλαο καθώς και άλλα σύγχρονα ευρήματα εντός του οικιστικού ιστού της πόλης, μαρτυρούν την έντονη ανθρώπινη δραστηριότητα στο χρόνο.

Η λειτουργία της περίφημης περιοχής των Αλυκών αποτελούσε στα σύγχρονα χρόνια μια σταθερή διαδικασία συγκομιδής αλατιού. Μία διαδικασία που θα προσέφερε και στις αρχές του 20ου αιώνα τη βασική μορφή εργασίας των προσφύγων που εγκαταστάθηκαν στην περιοχή μετά τον διωγμό από τις πατρίδες της Μικρασίας και της Ανατολίας. Το παραθαλάσσιο μέτωπο της  Αναβύσσου συγκεντρώνει ακόμη και σήμερα στα χιλιόμετρα της ακτογραμμής της, τους εραστές της θάλασσας και των θαλασσίων σπορ. Το αμπέλι, η ελιά, το ψάρι και ο τουρισμός, αποτελούν σήμερα τις βασικές πηγές ανάπτυξης του τόπου της Αναβύσσου. Ο υδροβιότοπος του Αγίου Νικολάου, αποτελεί σαφώς ένα από τα ιδιαίτερα οικοσυστήματα του Δήμου Σαρωνικού, με το ιδιόμορφο «τόμπολο» να δημιουργεί το δικό του ξεχωριστό γεωμορφολογικό φαινόμενο. Σήμερα, ο συνολικός πληθυσμός της ενότητας της Αναβύσσου αριθμεί περί τους 6.200 κατοίκους.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Μιά φορά κι έναν καιρό έφτιαχναν τ’ αλάτι

Το νησί που αποζητά τη στεριά

Η γαλήνη στο φως των Αγίων Θεοδώρων